Εικονικές απεργίες

* του Μάνου Ματσαγγάνη

Γράφτηκε για την «Αυγή» (Ιούλιος 1999) - δεν δημοσιεύτηκε ποτέ

Συμβαίνουν και εις Παρισίους, ή τουλάχιστον εις … Ρώμην: μια σειρά απεργιών, στην αρχή των οδηγών ταξί και στη συνέχεια των οδηγών λεωφορείων, προκάλεσαν, όπως αναμενόταν, συμφόρηση στις κυκλοφοριακές αρτηρίες της πόλης. Ο δήμαρχος Rutelli, εκλεγμένος με τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς (όλης της Αριστεράς), αντέδρασε στην αναγγελία νέας απεργίας, αυτή τη φορά λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, εκφράζοντας την δυσαρεσκειά του: ‘κανείς δεν δικαιούται να θέτει υπό ομηρία την πόλη’. Ο αρμόδιος νομάρχης φάνηκε να κλίνει προς μια νομική πράξη η οποία θα υποχρέωνε τους εργαζομένους να αναβάλουν την κινητοποίηση για μετά τις γιορτές. Το θέμα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στο σημείο αυτό σταματούν οι αναλογίες με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας: μεσούσης της κρίσης, η εργατική συνομοσπονδία της Αριστεράς (όλης της Αριστεράς) CGIL παρενέβη με δηλώσεις του περιφερειακού γραμματέα του συνδικάτου κοινής ωφελείας Ottavi. Ο εν λόγω συνδικαλιστής, σε ελεύθερη απόδοση, είπε ότι οι απεργίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν πλήττουν τόσο την ‘εργοδοσία’ όσο τους πολίτες που χρησιμοποιούν δημόσιες υπηρεσίες, και για αυτό κινδυνεύουν να αποξενώνουν τους απεργούς από την κοινή γνώμη. Εάν το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία είναι ιερό, άλλο τόσο ιερό είναι το δικαίωμα των κατοίκων στη συγκοινωνία, των ασθενών στην περίθαλψη, των μαθητών στην εκπαίδευση κ.ο.κ. Κατά συνέπεια, το συνδικάτο αναζητά μορφές διεκδίκησης που να του επιτρέπουν να ασκεί πίεση στις αρμόδιες αρχές κερδίζοντας ταυτόχρονα την υποστήριξη της κοινής γνώμης.

Μα υπάρχουν στ’ αλήθεια τέτοιες μορφές διεκδίκησης; Ο Ιταλός συνδικαλιστής επανέφερε μια ιδέα που είχε ρίξει νωρίτερα στη συζήτηση ο γενικός γραμματέας της CGIL Cofferati περί ‘εικονικής απεργίας’. Λοιπόν, η ιδέα αυτή εξειδικεύεται για την κοινή ωφέλεια ως εξής: (α) οι εργαζόμενοι θα απεργούν δουλεύοντας κανονικά (β) κατά τη διάρκεια της απεργίας ο μισθός τους θα καταβάλλεται όχι στους ίδιους αλλά σε ένα κοινό ταμείο (γ) η διοίκηση της δημόσιας επιχείρησης θα υποχρεώνεται να καταβάλει στο ίδιο κοινό ταμείο το τριπλάσιο του ποσού που κατέβαλαν οι ‘εικονικά’ απεργούντες.

Με το νέο ‘σύστημα’, είπε ο Ottavi, η διαμάχη μπορεί να επιλυθεί σε ήρεμη ατμόσφαιρα, το κύρος του συνδικάτου στην κοινή γνώμη αυξάνεται, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν την ευκαιρία να επιδείξουν λίγη έμπρακτη αλληλεγγύη με τα έσοδα του κοινού ταμείου. Πώς δηλαδή; Για παράδειγμα, αγοράζοντας ένα ασθενοφόρο, ένα πυροσβεστικό όχημα, ένα λεωφορείο κτλ. με χορηγία του οιονεί ‘απεργιακού ταμείου’. Μάλιστα.

Υποθέτω ότι στη σπάνια περίπτωση που κάποιο από τα συνδικαλιστικά στελέχη της εγχωρίου Αριστεράς (τα οποία άλλωστε, κατά διαβολική σύμπτωση, προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) διαβάζει αυτές τις γραμμές θα κουνάει με περιφρόνηση το κεφάλι του: ορίστε που οδηγούν δεκαετίες και δεκαετίες ρεβιζιονισμού. Πράγματι, μια τέτοια καινοτόμα μορφή διεκδίκησης δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την κουλτούρα του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, όπου η επιτυχία μιας κινητοποίησης κρίνεται κυρίως από το βαθμό κατά τον οποίο καταφέρνει να βυθίσει στο χάος την πόλη (ή τη χώρα).

Έτσι κάνουν όλοι: οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους, οι τελωνειακοί τα σύνορα, οι δημοτικοί υπάλληλοι απειλούν να απεργήσουν στη διάρκεια των εκλογών, οι καθηγητές στη διάρκεια των εξετάσεων, οι ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας κατεβάζουν τους διακόπτες στην περίοδο των γιορτών, η ΓΕΝΟΠ κόβει το ρεύμα το χειμώνα κ.ο.κ. ‘Όλοι’ τρόπος του λέγειν δηλαδή: στη χώρα μας απεργούν μόνο όσοι έχουν εκ των προτέρων εξασφαλίσει ατιμωρησία - αυτοί που άλλοι, πιο κακοήθεις από εμένα, ονομάζουν ‘τζάμπα μάγκες’.

Κάπως έτσι αδειάζει από περιεχόμενο μια λέξη. Κάποτε όσοι απεργούσαν ρίσκαραν το άτομό τους στο όνομα μιας κοινής υπόθεσης. Τώρα - στο όνομα του άκρατου εγωισμού της ομάδας - ρισκάρουν μόνο τον εξευτελισμό μιας ιδέας: του κοινού συμφέροντος, της συλλογικότητας. Πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνει κανείς στα χέρια ‘επαναστατών’ του γλυκού νερού.

Τι παστίλιες πουλάνε;

Ξέρει ελληνικά ο Χαβιέ Μπαρδέμ; Αυτή ήταν η πρώτη απορία όταν τον είδα να λέει σε άψογα ελληνικά «παστίλιες για τον πόνο του άλλου».Ξέρει ελληνικά; Αν ναι, τα πράγματα δυσκολεύουν για όλον τον ελληνικό ανδρικό πληθυσμό. Και μετά είναι και ένα άλλο ερώτημα. Ο Μπαρδέμ συμμετέχει σε αντίστοιχες καμπάνιες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;  Δηλαδή και οι Ιταλίδες ακούν τη βραχνή φωνή του; Και οι Σουηδέζες; Παρεμπιπτόντως πώς είναι τα βραχνά σουηδικά;  Ή μήπως  από όλες τις χώρες του κόσμου επέλεξε την Ελλάδα για να μιλήσει «για τον πόνο του άλλου»; Αυτό μου φαίνεται πιο πιθανό. Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φημισμένη χώρα του δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου, στο εμπόριο του πόνου του άλλου.

Το πρωί του Σαββάτου επιχείρησα μια γρήγορη τηλεοπτική περιπλάνηση και έπεσα πάνω στον Γιώργο Αυτιά. «Ο λαός μας ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη». Είπε και άλλα υπερθετικά αλλά αυτό ήταν το ρεζουμέ. Δεν ήταν οι πόλεμοι, δεν ήταν οι εμφύλιοι, δεν ήταν οι λιμοί και οι καταποντισμοί, είναι το ΔΝΤ και η Μέρκελ υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της Ευρώπης. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θέα έχει από το γραφείο του στο Φάληρο, αδυνατώ να πιστέψω όμως ότι ο Φλοίσβος έχει μεταβληθεί σε κατεστραμμένη Σμύρνη και η παραλιακή οδός σε δρόμο του Κοσσόβου. Γιατί όμως ένας δημοσιογράφος που ξέρει οικονομικά – και για να είμαι ειλικρινής είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που ξέρει οικονομικά – καταφεύγει σε τέτοιες ακρότητες; Τι παστίλιες πουλάει;

Έκλεισα την τηλεόραση και άνοιξα τις εφημερίδες. Η Ελευθεροτυπία έγραφε ότι στις απεργίες που έκανε στη ΔΕΗ ο Φωτόπουλος συμμετείχε το 1.5% των εργαζομένων. Προσοχή δεν είναι τυπογραφικό λάθος – ενάμιση τοις εκατό! Και δεν το έλεγαν οι μνημονιακοί αντίπαλοι του Φωτόπουλου, το έλεγαν οι σύντροφοί του συνδικαλιστές. Η εφημερίδα είχε ρεπορτάζ από το Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ όπου ο Φωτόπουλος είπε «όποια μάχη δώσαμε τα συνδικάτα, ηττηθήκαμε και παρ' όλα αυτά ουδείς παραιτήθηκε» και οι «αντίπαλοι» του απάντησαν «δεν μπορείς να μιλάς εσύ που οι απεργίες σου στη ΔΕΗ είχαν 1.5% συμμετοχή». Τι παστίλιες πούλαγαν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια με τις καθημερινές τους απεργίες και συγκεντρώσεις;

Έκλεισα την εφημερίδα και βγήκα στους δρόμους. Όλη η Αθήνα ήταν ένα ατέλειωτο πάρκινγκ. Κάποιοι είχαν κλείσει την Ομόνοια, κάποιοι το Σύνταγμα, κάποιοι το Μετρό υπερασπιζόμενοι τον πόνο του άλλου αλλά στην ουσία αδιαφορώντας για τον πόνο του άλλου. Οι άνθρωποι κάνανε ουρές γύρω από τις στάσεις προσπαθώντας να διακρίνουν πίσω από την ατέλειωτη ουρά των αυτοκινήτων το λεωφορείο ο πόθος. Το Σάββατο έφευγε και αυτοί εκεί… να περιμένουν.

Περασμένα μεσάνυχτα αποφάσισα να συνεχίσω τη βόλτα στα «σκοτεινά». Αλεξάνδρας, Πατησίων λίγο, Αχαρνών, Άγιο Παντελεήμονα, μετά «ποτάμι», μπήκα για λίγο στην Ιερά Οδό, πήγα στις γέφυρες της Πέτρου Ράλλη - για μεγάλη βόλτα σας μιλάω - Ταύρος, Χαμοστέρνας, Συγγρού, Καισαριανή, Ζωγράφου και επιστροφή στο κέντρο. Το ντεπόζιτο της μηχανής άδειαζε αλλά εγώ επέμενα. Κάνιγγος, Πραξιτέλους, Αθηνάς, Σωκράτους, Μεταξουργείο, Κεραμικός. Αναζητούσα τους 10.000 άστεγους που μένουν τα βράδια στους δρόμους της Αθήνας, σύμφωνα με τις πρόσφατες ανακοινώσεις της ΜΚΟ Κλίμακας. «Χίλιοι διακόσιοι με χίλιοι τετρακόσιοι είναι» θα μου πουν από την ΜΚΟ «Praxis». «Χίλιοι διακόσιοι» θα μου πει και ο Δήμος Αθηναίων. Ναι, αλλά γιατί κάποιοι επιμένουν ότι οι άστεγοι είναι δεκάδες χιλιάδες; Τι παστίλιες πουλάνε; Το ξέρω, ίσως στεναχωρώ φίλους σήμερα, αλλά δεν πάει άλλο. Ο πόνος του άλλου είναι πράγματι μεγάλος. Ο πόνος του άνεργου, του άστεγου, του άπορου,  του απολυμένου… Ο πόνος του κουτσουρεμένου που ζούσε τσίμα τσίμα με 1.500 ευρώ και τώρα πρέπει να ζήσει με 700 ευρώ. Ο πόνος του «οικογενειάρχη» που τα μαζεύει και ξενιτεύεται. Αλλά δεν είμαστε όλοι άνεργοι, άστεγοι, άποροι, απολυμένοι, κουτσουρεμένοι και ξενιτεμένοι. Ας σεβαστούμε λοιπόν τον πόνο του άλλου. Μη γινόμαστε πολιτικάντηδες. Σαν και αυτόν που θυμηθήκαμε στους τελευταίους Πρωταγωνιστές. Που το πρωί έκανε «αγώνα» στους δρόμους «για να πέσουν οι τιμές» και τα βράδια κλεινόταν στο σπίτι του και μετρούσε εκατομμύρια τις μίζες.

ΥΓ: Οι «Παστίλιες για τον πόνο του άλλου» είναι μια εκστρατεία ανεύρεσης πόρων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Δίνοντας 1.6 ευρώ για ένα κουτί με έξι καραμέλες από μέλι και θυμάρι από τα φαρμακεία, ο κάθε αγοραστής ενισχύει με ένα ευρώ τα προγράμματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτές οι παστίλιες είναι πραγματικά ανακουφιστικές για τον πόνο του άλλου.



*Το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη δημοσιεύτηκε στο protagon.gr

Προδότες της τάξης τους

Του Γιωργου Παγουλατου*

Στη Μεγάλη Υφεση του 1932, ο Φράνκλιν Ρούζβελτ έσωσε τις ΗΠΑ επιβάλλοντας κανόνες στον καπιταλισμό, αφαιρώντας προνόμια από την οικονομική ολιγαρχία, δημιουργώντας δουλειές και εισάγοντας βασικές λειτουργίες κοινωνικού κράτους.

Η Ελλάδα της Μεγάλης Υφεσης θα σωθεί μόνο αν καταστεί οικονομικά βιώσιμη, σε μια Ευρωζώνη που αλλάζει. Το κοινωνικό κράτος δεν έχει μέλλον, εάν δεν μεταρρυθμιστεί σε στέρεες δημοσιονομικές βάσεις.

Ξοδεύαμε για κοινωνικές δαπάνες όσα και η ανεπτυγμένη Ευρώπη. (Με τη χαμηλότερη αποτελεσματικότητα.) Το «ευρωπαϊκού» ύψους κοινωνικό κράτος χρηματοδοτείτο από σπιθαμιαία, «βαλκανικά» φορολογικά έσοδα. Κάτι από τα δύο έπρεπε να αλλάξει. Τώρα, το κοινωνικό κράτος συμπιέζεται, η ψαλίδα δαπανών - εσόδων πρέπει να κλείσει. Η ανάπτυξη συνθλίβεται από τους φόρους, που διαλύουν εισοδήματα και ακυρώνουν παραγωγικά κίνητρα.

Οι Αμερικανοί το ’32 απαίτησαν ασφάλεια, κοινωνική προστασία, απασχόληση. Ο Ρούζβελτ τους τα έδωσε, με μεγαλύτερο κράτος, περισσότερους κανόνες, υψηλότερους φόρους. Ενα ελληνικό Νιου Ντιλ θα περιείχε το αναπτυξιακό περιβάλλον και τη φορολογική βάση, που να μπορούν να συντηρούν την ασφάλεια, την κοινωνική προστασία και τη δημιουργία απασχόλησης, κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα.

Στη δεκαετία του καλπάζοντος φασισμού, εθνικολαϊκισμού και επαναστατικού σοσιαλισμού, ο Ρούζβελτ διέσωσε τον καπιταλισμό, καθιστώντας τον κοινωνικά δικαιότερο. Η εξυγίανση του «μαύρου» χρήματος και φοροδιαφυγόντος πλούτου, η εκκαθάριση των «λιστών», είναι η δουλειά που το αστικό μας σύστημα οφείλει στην πατρίδα. Αν αποτύχει, η δουλειά θα μείνει για εκείνους που ονειρεύονται γιουρούσια, επαναστατικά «εφαλτήρια» και λαϊκά δικαστήρια. Μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Και τότε είναι αμφίβολο τι θα υπάρχει από το αστικό σύστημα και την επιχειρηματική τάξη την επόμενη μέρα.

Ορισμένοι ψευτοφιλελεύθεροι καλλιέργησαν τη συλλήβδην απαξίωση του κράτους, νομιμοποιώντας τη φοροδιαφυγή. Από την άλλη, η Ελλάδα διαθέτει ίσως τον μόνο αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που περηφανεύεται ότι δεν κατέβαλε στο κράτος το «χαράτσι» που του αναλογούσε, επιβαρύνοντας έτσι τους λοιπούς πολίτες. Ιδιώτες της Δεξιάς και ζηλωτές της Αριστεράς βλάπτουν εξίσου.

Ο Ρούζβελτ μισήθηκε από οικονομικά ισχυρούς, που, όπως πολλοί δικοί μας, αρνούνταν να συνεισφέρουν στην εθνική προσπάθεια. Ο πατρίκιος Ρούζβελτ τους περιφρόνησε: «Καλωσορίζω το μίσος τους». «Προδότης της τάξης του», επιγράφεται μια πρόσφατη βιογραφία του.

Η κυβέρνηση πρέπει να προδώσει την τάξη της, για να σώσει τη χώρα. Οι κυβερνητικοί εταίροι να δεχθούν ότι πελάτες και συγγενείς που διόριζαν για δεκαετίες στο κράτος πρέπει να φύγουν. Στις συντεχνίες και τους κομματικούς συνδικαλιστές τους να γυρίσουν την πλάτη. Σε σκοτεινούς επιχειρηματίες που τους στήριξαν, προσδοκώντας ασυλία, να απαντήσουν με το μεγαλείο της αγνωμοσύνης, στέλνοντάς τους το ΣΔΟΕ.

*Ο κ. Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

υγ: δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής

Η λογική του εισπράττειν...

Πριν τις γιορτές γράψαμε εδώ για τις αρχές της ενεργειακής κατανάλωσης / ενεργειακής αναβάθμισης μιας και "πουλάει" πολύ τελευταία η κουβέντα εξοικονόμησης από τα συστήματα θέρμανσης/ψύξης ή/και ζεστών νερών (ηλιακούς κλπ).

Από την άλλη μεριά παράλληλα με τις παρεμβάσεις όλες οι κατασκευές (σπίτια, βιομηχανικά κτίρια κλπ) πέρασαν και από το σκεπτικό της αξιολόγησης μέσω του γνωστού σε όλους "ΠΕΑ". Πιστοποιητικό Ενεργειακής απόδοσης αναλυτικότερα.

Άνθρωπος: ικανός για το καλύτερο, λατρεύει το χειρότερο

Επανέρχομαι στο blogging μετά από σχεδόν ένα μήνα, που μεσολάβησαν γιορτές.
Ελπίζω να ήταν για όλους σας όπως τις θέλατε, όπως τις είχατε φανταστεί. Αυτές οι τρίτες χριστουγεννιάτικες γιορτές με Κρίση προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα, στα οποία όμως θα αναφερθώ σε άλλη δημοσίευση.

Αυτό που με παρακίνησε να γράψω σήμερα; Ο άνθρωπος και η φύση του. Τα σχόλια περιττά.



http://vimeo.com/56093731#