Ιστορικά διδασκόμαστε πως κοινωνικο-πολιτικά προβλήματα οδηγούν και σε προβληματικές οικονομίες. Από την άλλη προβληματικές οικονομίες οδηγούν σαφέστατα σε κοινωνικά προβλήματα. Συνήθως μειώνονται οι παροχές προς τον πολίτη είτε συγκεντρώνονται οι υπηρεσίες κεντρικά με στόχο την ορθή λειτουργία τους και την ελαχιστοποίηση του κόστους. Αυτό λειτουργεί αρνητικά πρώτα και κύρια για τις τοπικές κοινωνίες μακριά από την πρωτεύουσα, όπως το Ναύπλιο.
Βλέπουμε δηλαδή "περικοπές" κοινωνικών παροχών αλλά και εξυπηρέτησης των πολιτών περιφερειακά και να συγκεντρώνονται εκ νέου κεντρικά. Ακούγονται πολλά για κλείσιμο, συγχωνεύσεις, μεταφορές υπηρεσιών τα οποία έρχονται σε αντίθεση με το κοινωνικό κράτος έρχονται όμως και σε πλήρη αντίθεση με διαρθρωτικές αλλαγές των προηγούμενων ετών όπως η αποκεντρωμένη διοίκηση (που στόχο είχε την μείωση του κόστους!).
Πολύς λόγος γίνεται για το κλείσιμο του στρατοπέδου. Πολλοί είναι αυτοί στις - περί το στρατόπεδο - συνοικίες που ακούν όλο και χαμηλότερα το "1ος" ή "2ος" (λόχος) χρόνο με το χρόνο και καταλαβαίνουν πως όλο και λιγότεροι βρίσκονται στο στρατόπεδο όσο περνάει ο καιρός. Δεν γνωρίζω πόσο βοήθησε την τοπική κοινωνία το κέντρο εκπαίδευσης μηχανικού στο Ναύπλιο. Πόσα σπίτια "έκλεισαν" οι ΕΠΟΠ και οι μόνιμοι στρατιωτικοί ή πόσες εξόδους πήραν οι στρατιώτες που υπηρέτησαν και αν αυτό τόνωσε την τοπική οικονομία. Γνωρίζω όμως πολύ καλά πως πρέπει οι - περί το στρατόπεδο - να σκέφτονται που και που το "αμ έπος, αμ έργον" του κέντρου εκπαίδευσης μηχανικού. Να συμβαδίζουν οι πράξεις μας με τα λεγόμενά μας. Υπάρχει άραγε αυτή η νοοτροπία στην τοπική κοινωνία του Ναυπλίου που φιλοξένησε αρκετά χρόνια το κέντρο; Το κέντρο εκπαίδευσης πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται ως "καφέδες εξοδούχων" ή ως "ενοικιαστήρια μονίμων αξιωματικών" ή ως "φιέστα ορκομωσίας" στην οποία θα παρεβρεθούμε. Έχει υπόσταση και με όρους οικονομικούς για την πόλη αλλά και με άλλους όρους για την πρώτη πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους η οποία τίμησε τα 181 χρόνια από τον Ι. Καποδίστρια.
Πολύς λόγος γίνεται επίσης για θέσεις με σύμβαση στις τοπικές υπηρεσίες ατόμων σε ειδικές κατηγορίες (όπως ΑΜΕΑ). Αρχικά πρέπει να βασίσουμε το διάλογο σε ένα γεγονός. Πως η εργασία είναι αναφαίρετο Συνταγματικό δικαίωμα όλων, μέσα σε αυτούς και των ειδικών αυτών κατηγοριών.
Πρέπει να αναλογιστούμε πως κάποια στιγμή στο παρελθόν, στιγμή στην οποία τα προβλήματα της οικονομικής συγκυρίας δεν είχαν ακόμη εμφανιστεί, επιδοτήθηκαν (από την Ε.Ε.) αρκετές θέσεις ειδικών κατηγοριών σε δημόσιες υπηρεσίες Πανελλαδικά ως μέσο ένταξης αυτών των ομάδων στην εργασία οι οποίες κάλυπταν μέρος ή ακόμα και το σύνολο της μισθοδοσίας αυτών των εργαζομένων. Με την πάροδο του χρόνου αλλά και με την εμφάνιση βραχυ- μεσο- πρόθεσμα των επιπτώσεων της οικονομικής συγκυρίας αυτά τα προγράμματα διακόπηκαν είτε τελείωσαν με αποτέλεσμα να τίθεται το ερώτημα εαν αυτοί οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνεχίσουν την εργασία τους.
Από προσωπική πείρα γνωρίζω πως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτές τις κατηγορίες θέλοντας να προσαρμοστούν στο κοινωνικό σύνολο θέλουν και πρέπει να αντιμετωπίζονται -ως τους αρμόζει- ως ίσοι και αρκετοί από αυτούς δεν θέλουν να εκθειάζουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Δεν είναι λίγοι σε αυτές τις κατηγορίες που "απαλλάσουν" το κατά τα άλλα κοινωνικό κράτος από αυτές τις κοινωνικές παροχές από μόνοι τους, μη ζητώντας τέτοιες. Κατά μεγάλη πλειοψηφία λοιπόν οι περιπτώσεις αυτών των ανθρώπων διακρίνονται και για το ήθος τους.
Από την άλλη -η τετράγωνη λογιστική άποψη- οι όροι εργασίας οπουδήποτε είτε σε δημόσιο τομέα είτε σε ιδιωτικό είναι γνωστοί εξ αρχής. Ξέρει δηλαδή ο εργαζόμενος το μισθό του πριν εργασθεί, το χρόνο της προκαθορισμένης εργασίας του (σύμβαση) κ.α. σε όποια κατηγορία και αν ανήκει. Αυτό είναι δεσμευτικό και για τους δύο. Εργοδότη και εργαζόμενο.
Έχοντας λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μας αρκετές συζητήσεις περί αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, όλων των παραπάνω σχολίων, της κοινωνικής όψης του προβλήματος αλλά και της επίκλησης στο συναίσθημα εντοπίζω ένα πράγμα. Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίσθεί.
Το παρόν θέμα (και συνολικά το blog) δεν έχει βέβαια στόχο να υπερασπιστεί την μία ή την άλλη άποψη. Έχει όμως στόχο να βάλει σε σκέψεις. Να αποφασίσουμε επιτέλους τι είναι αυτό που θέλουμε. Τι έχουμε κάνει μέχρι πρώτινως και πως μπορούμε να το πετύχουμε στο μέλλον αν δεν τα έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα. Κατ εμέ πρέπει να αντιμετωπίζουμε με ομόνοια κάθε πρόβλημα χωρίς να περιμένουμε το επόμενο πρόβλημα ως "τροφή" για διαπλικτισμούς και αψιμαχίες ή εύρεση του "ηθικού αυτουργού" του. Αυτό ήταν και είναι ένα από τα διδάγματα τουλάχιστον για εμένα στο επιστημονικό συμπόσιο στο Ναύπλιο. Πως μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα και πάντοτε διχασμένοι θα χάνουμε περισσότερα.
Βλέπουμε δηλαδή "περικοπές" κοινωνικών παροχών αλλά και εξυπηρέτησης των πολιτών περιφερειακά και να συγκεντρώνονται εκ νέου κεντρικά. Ακούγονται πολλά για κλείσιμο, συγχωνεύσεις, μεταφορές υπηρεσιών τα οποία έρχονται σε αντίθεση με το κοινωνικό κράτος έρχονται όμως και σε πλήρη αντίθεση με διαρθρωτικές αλλαγές των προηγούμενων ετών όπως η αποκεντρωμένη διοίκηση (που στόχο είχε την μείωση του κόστους!).
Πολύς λόγος γίνεται για το κλείσιμο του στρατοπέδου. Πολλοί είναι αυτοί στις - περί το στρατόπεδο - συνοικίες που ακούν όλο και χαμηλότερα το "1ος" ή "2ος" (λόχος) χρόνο με το χρόνο και καταλαβαίνουν πως όλο και λιγότεροι βρίσκονται στο στρατόπεδο όσο περνάει ο καιρός. Δεν γνωρίζω πόσο βοήθησε την τοπική κοινωνία το κέντρο εκπαίδευσης μηχανικού στο Ναύπλιο. Πόσα σπίτια "έκλεισαν" οι ΕΠΟΠ και οι μόνιμοι στρατιωτικοί ή πόσες εξόδους πήραν οι στρατιώτες που υπηρέτησαν και αν αυτό τόνωσε την τοπική οικονομία. Γνωρίζω όμως πολύ καλά πως πρέπει οι - περί το στρατόπεδο - να σκέφτονται που και που το "αμ έπος, αμ έργον" του κέντρου εκπαίδευσης μηχανικού. Να συμβαδίζουν οι πράξεις μας με τα λεγόμενά μας. Υπάρχει άραγε αυτή η νοοτροπία στην τοπική κοινωνία του Ναυπλίου που φιλοξένησε αρκετά χρόνια το κέντρο; Το κέντρο εκπαίδευσης πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται ως "καφέδες εξοδούχων" ή ως "ενοικιαστήρια μονίμων αξιωματικών" ή ως "φιέστα ορκομωσίας" στην οποία θα παρεβρεθούμε. Έχει υπόσταση και με όρους οικονομικούς για την πόλη αλλά και με άλλους όρους για την πρώτη πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους η οποία τίμησε τα 181 χρόνια από τον Ι. Καποδίστρια.
Πολύς λόγος γίνεται επίσης για θέσεις με σύμβαση στις τοπικές υπηρεσίες ατόμων σε ειδικές κατηγορίες (όπως ΑΜΕΑ). Αρχικά πρέπει να βασίσουμε το διάλογο σε ένα γεγονός. Πως η εργασία είναι αναφαίρετο Συνταγματικό δικαίωμα όλων, μέσα σε αυτούς και των ειδικών αυτών κατηγοριών.
Πρέπει να αναλογιστούμε πως κάποια στιγμή στο παρελθόν, στιγμή στην οποία τα προβλήματα της οικονομικής συγκυρίας δεν είχαν ακόμη εμφανιστεί, επιδοτήθηκαν (από την Ε.Ε.) αρκετές θέσεις ειδικών κατηγοριών σε δημόσιες υπηρεσίες Πανελλαδικά ως μέσο ένταξης αυτών των ομάδων στην εργασία οι οποίες κάλυπταν μέρος ή ακόμα και το σύνολο της μισθοδοσίας αυτών των εργαζομένων. Με την πάροδο του χρόνου αλλά και με την εμφάνιση βραχυ- μεσο- πρόθεσμα των επιπτώσεων της οικονομικής συγκυρίας αυτά τα προγράμματα διακόπηκαν είτε τελείωσαν με αποτέλεσμα να τίθεται το ερώτημα εαν αυτοί οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνεχίσουν την εργασία τους.
Από προσωπική πείρα γνωρίζω πως οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτές τις κατηγορίες θέλοντας να προσαρμοστούν στο κοινωνικό σύνολο θέλουν και πρέπει να αντιμετωπίζονται -ως τους αρμόζει- ως ίσοι και αρκετοί από αυτούς δεν θέλουν να εκθειάζουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Δεν είναι λίγοι σε αυτές τις κατηγορίες που "απαλλάσουν" το κατά τα άλλα κοινωνικό κράτος από αυτές τις κοινωνικές παροχές από μόνοι τους, μη ζητώντας τέτοιες. Κατά μεγάλη πλειοψηφία λοιπόν οι περιπτώσεις αυτών των ανθρώπων διακρίνονται και για το ήθος τους.
Από την άλλη -η τετράγωνη λογιστική άποψη- οι όροι εργασίας οπουδήποτε είτε σε δημόσιο τομέα είτε σε ιδιωτικό είναι γνωστοί εξ αρχής. Ξέρει δηλαδή ο εργαζόμενος το μισθό του πριν εργασθεί, το χρόνο της προκαθορισμένης εργασίας του (σύμβαση) κ.α. σε όποια κατηγορία και αν ανήκει. Αυτό είναι δεσμευτικό και για τους δύο. Εργοδότη και εργαζόμενο.
Έχοντας λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μας αρκετές συζητήσεις περί αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, όλων των παραπάνω σχολίων, της κοινωνικής όψης του προβλήματος αλλά και της επίκλησης στο συναίσθημα εντοπίζω ένα πράγμα. Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίσθεί.
Το παρόν θέμα (και συνολικά το blog) δεν έχει βέβαια στόχο να υπερασπιστεί την μία ή την άλλη άποψη. Έχει όμως στόχο να βάλει σε σκέψεις. Να αποφασίσουμε επιτέλους τι είναι αυτό που θέλουμε. Τι έχουμε κάνει μέχρι πρώτινως και πως μπορούμε να το πετύχουμε στο μέλλον αν δεν τα έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα. Κατ εμέ πρέπει να αντιμετωπίζουμε με ομόνοια κάθε πρόβλημα χωρίς να περιμένουμε το επόμενο πρόβλημα ως "τροφή" για διαπλικτισμούς και αψιμαχίες ή εύρεση του "ηθικού αυτουργού" του. Αυτό ήταν και είναι ένα από τα διδάγματα τουλάχιστον για εμένα στο επιστημονικό συμπόσιο στο Ναύπλιο. Πως μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα και πάντοτε διχασμένοι θα χάνουμε περισσότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου