Η Εθνική μας υπερηφάνια...

Ανήμερα της 28ης λοιπόν έχω ανάμικτα συναισθήματα.

Από τη μία νίωθω Εθνικά υπερήφανος για το Εθνικό σύμβολο που κυματίζει σε κάθε συνοικία της όμορφης πόλης μας. Μου δίνει δύναμη να τη βλέπω τη σημαία στο μπαλκόνι της κάθε κυρίας. Σκέφτομαι πως ότι και αν έχει περάσει τα τελευταία χρόνια εξακολουθεί να πιστεύει, να ελπίζει και να ονειρεύεται για κάτι καλύτερο.

Από την άλλη βλέπω μια πολιτική μερίδα να θέλει να χρησιμοποιεί συστηματικά τις εθνικές επετείους για να περάσει μηνύματα. Δεν με ενδιαφέρει από ποιό χώρο είναι. Σχολιάζω τον τρόπο. Και δεν είναι κακό να περνούν μηνύματα τέτοιες μέρες αρκεί ομως αυτά να περνούν λαμβάνοντας υπ' όψη πως τέτοιες μέρες είναι άλλο το πρωταρχικό μήνυμα. Διαφορετικά είναι σαν να πραγματοποιηθεί μια ημερίδα στην πόλη μας και να ανέβω στο βήμα να σας κάνω μια παρουσίαση για το "Με θέα Παλαμήδι", επί της ευκαιρίας που μαζευτήκατε.

Το δηλώνω ξεκάθαρα πως δεν είμαι υπέρ του "καναπέ". Πρέπει όμως να υπάρχει μια βάση και κάποιες αρχές. Πάντως το θετικότατο ήταν πως εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων υπήρξε ένα συγκρατημένο κλίμα χωρίς ακρότητες. Δεν ξέρω αν έγινε κάτι άλλο όσο δεν ήμουν εκεί ή αν δεν προβλήθηκε κάποια άλλη συμπεριφορά από τα μέσα τα blog κλπ, αλλά αυτό που εκλαμβάνω ήταν σε γενικές γραμμές κόσμιο.

Αυτή τη μέρα δεν μπορώ να μην σχολιάσω και τα περί της δημοσιογραφίας. Ένας δημοσιογράφος λοιπόν - κατ' επάγγελμα - δημοσιοποιεί την λίστα Langarde στο περιοδικό του, υπάρχει μια παγωμάρα ξαφνικά σε όλους, και κινείται η αυτόφωρη διαδικασία για τον δημοσιογράφο ως προς τη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων.

Η θέση η δική μου είναι πως ο νόμος είναι κοινός για όλους. Όταν κινείται - η δυσκίνητη κατά τα άλλα - δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμόζονται τα λεγόμενά της και η διαδικασία να είναι κοινή για όλους. Είτε αφορά Βουλευτές, είτε δημοσιογράφους, είτε απλούς πολίτες. Και έπειτα η πίστη όλων στη δικαιοσύνη (όπως άπειρες φορές δηλώνουν στα ΜΜΕ άπαντες εισ- εξ- ερχόμενοι από τα δικαστικά μέγαρα) να είναι έμπρακτη πως θα αποκαλυφθεί η αλήθεια από τη διαδικασία.

Τα δικά μας λάθη γνωστά. Επίκαιρα. Εμείς με τη σειρά μας ως μέρος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, blog, ΜΜΕ ή όπου αλλού βρίσκεται ο καθένας θα έπρεπε να δείχνουμε τον ζήλο που δείχνουμε για αυτή την περίπτωση για τις περιπτώσεις που ΔΕΝ εφαρμόστηκε ο νόμος και όχι σε έκεινη την περίπτωση που εφαρμόστηκε και δεν μας αρέσει λόγω της επιλεπτικής εφαρμογής του σε άλλες περιπτώσεις. Διαφορετικά κινδυνεύουμε πως εαν ενας μη υγιής μηχανισμός προσπαθήσει να εξυγειανθεί να τον "γυρισουμε" (στην πρώτη του προσπάθεια) πάλι στην νοσηρή του πραγματικότητα (επειδή υπάρχει και κάποιος άλλος μηχανισμός που νοσεί ή με τον ωχαδερφισμό των παλαιών λαθών του).

Εδώ λοιπόν έρχομαι να σχολιάσω τα εξής:

• Αν όντως υπάρχει νομικό θέμα με τα προσωπικά δεδομένα δεν υπάρχει το ανάλογο νομικό θέμα με την επαναδημοσίευση και ως προς το αρχικό περιεχόμενο αλλά και ως προς την πρώτη δημοσίευση; 
• Πόσες ήταν οι περιπτώσεις στο σύνολο αυτόφωρων διαδικασιών εις βάρος γνωστών προσώπων όπου αυτά συνελήφθησαν σε αυτές τις διαδικασίες (πέραν ίσως της σύλληψης Στρος Καν στις ΗΠΑ!);
• Αναρωτήθηκε κανείς πως έφτασε στα χέρια του δημοσιογράφου το εν λόγω υλικό;
• Ως απλός πολίτης που απαιτεί ισότητα και διαφάνεια, φαντάζομαι πως θα ακολουθεί κάποια διαδικασία γιατί για το θέμα των φοροφυγάδων ενημερώθηκα μέσω εντύπου (και όχι επίσημα από την πολιτεία) και μάλιστα σε έντυπο επί πληρωμή.
• Δεν είναι μια καλή συγκυρία αυτή να αποδοθούν ευθύνες όπου αποδειχθεί πως υπάρχουν και να κινηθεί η δικαιοσύνη για όλους όπως κινήθηκε και για το δημοσιογράφο;
• Δεν είναι ανεξάρτητες οι εξουσίες; τελεία.