Οι Έλληνες είμαστε λαός περήφανος. Γι αυτό και κάθε φορά που μας "τη λένε" πετάμε ένα: "Εμείς σας δώσαμε τα φώτα μας. Εσείς μας χρωστάτε." και "καθαρίζουμε".
Η Ελληνική πραγματικότητα είναι όμως λίγο διαφορετική. Αν και η πολιτιστική μας κληρονομιά και η ιστορία μας είναι "κτήμα μας" και κομμάτι της ζωής μας με το θέατρο της Επιδαύρου να σηματοδοτεί την αρχή του θεάτρου σε παγκόσμιο επίπεδο και τους αρχαίους φιλοσόφους να διδάσκονται σε ξένα Πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, είναι απίθανο για κάποιον στο εξωτερικό να δηλώσει πως έστειλε το παιδί του για σπουδές στη χώρα που γέννησε τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα. Αντίθετα οι έχοντες και κατέχοντες Έλληνες επιδιώκοντας μια καλύτερη μόρφωση για τα παιδιά τους τα στέλνουν στο εξωτερικό να διδαχθούν "Greek literature".
Στο Ναύπλιο η σχολή θεατρικών σπουδών μπορεί να μην έδωσε "ζωή" στην πόλη καθώς τόνωσε πολύ λίγο την τοπική κοινωνία οικονομικά εξαιτίας των πενιχρών χρηματοδοτήσεων της με συνέπεια τους λίγους εισακτέους αλλά δε μπορούμε να παραβλέψουμε πως έστω και αυτοί οι λίγοι που ήρθαν εδώ με όνειρα και ελπίδες τραγουδούν στην πλατεία Συντάγματος, προετοιμάζουν θεατρικές παραστάσεις σε ιστορικούς χώρους και γενικά έχουν δημιουργήσει - σε μικρό βάθμό - μια πόλη - Πανεπιστημιούπολη. Το Ναύπλιο κινείται θετικά προς την κατεύθυνση της προβολής της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μέσα από την εκπαίδευση και πρέπει να συνεχίσει προς τα εκεί.
Πρόσφατα έκανα μια διαδρομή στην Αθήνα. Πήγα λοιπόν σα γνήσιος "Ναυπλιώτης" στην Πλάκα γιατί πνιγόμουν και έπρεπε να βλέπω την Ακρόπολη για να δώσω τα 3€ μου. Δεν έβλεπα σε κανέναν δίπλα μου αυτό το δέος ότι καθόμαστε σε έναν ιστορικό χώρο. Ότι εδώ φιλοσοφούσαν κάποτε και κάτι πρέπει να νιώθω και εγώ τώρα. Ότι κάτι πρέπει να δώσουμε και εμείς σ αυτό τον τόπο που μας δίνει τόσα πολλά. Μπορεί να καταντάω ρομαντικός ή να έχω μια εξιδανικευμένη εικόνα μας στην παρούσα οικονομική και κοινωνική συγκυρία αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε. Και σ΄ αυτά να βασιστούμε.
Πρέπει η Ευρώπη να γνωρίσει αυτή την πλευρά μας και είναι κρίμα που δεν την γνωρίζει. Πολύ κρίμα. Επίσης πρέπει να συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση με τα ιδρύματα σε όλη τη χώρα. Να νιώθει τυχερός ο φοιτητής που έρχεται μέσω 6μηνων προγραμμάτων σε ένα Ελληνικό ίδρυμα και να μας φύγει λίγο αυτή η νοοτροπία "θεοποίησης" γνωστών ξένων ιδρυμάτων. Δεν παραβλέπω τη δουλειά που γίνεται εκεί απλά δε μπορώ να δεχθώ οτι έχουμε όλες τις συνθήκες εδώ και δεν τις αξιοποιούμε στο έπακρο... Ας αφήσουμε για λίγο τους εγωισμούς μας στην άκρη και ας κάνουμε ότι πρέπει. Και μετά να τους "την πούμε". Αν θέλουμε. Γιατί αν κάνουμε ότι πρέπει απλά θα έχουμε αλλάξει νοοτροπία και δε θα κοιτάμε 2.000 χρόνια πίσω σκεπτόμενοι ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο.
Η Ελληνική πραγματικότητα είναι όμως λίγο διαφορετική. Αν και η πολιτιστική μας κληρονομιά και η ιστορία μας είναι "κτήμα μας" και κομμάτι της ζωής μας με το θέατρο της Επιδαύρου να σηματοδοτεί την αρχή του θεάτρου σε παγκόσμιο επίπεδο και τους αρχαίους φιλοσόφους να διδάσκονται σε ξένα Πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, είναι απίθανο για κάποιον στο εξωτερικό να δηλώσει πως έστειλε το παιδί του για σπουδές στη χώρα που γέννησε τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα. Αντίθετα οι έχοντες και κατέχοντες Έλληνες επιδιώκοντας μια καλύτερη μόρφωση για τα παιδιά τους τα στέλνουν στο εξωτερικό να διδαχθούν "Greek literature".
Στο Ναύπλιο η σχολή θεατρικών σπουδών μπορεί να μην έδωσε "ζωή" στην πόλη καθώς τόνωσε πολύ λίγο την τοπική κοινωνία οικονομικά εξαιτίας των πενιχρών χρηματοδοτήσεων της με συνέπεια τους λίγους εισακτέους αλλά δε μπορούμε να παραβλέψουμε πως έστω και αυτοί οι λίγοι που ήρθαν εδώ με όνειρα και ελπίδες τραγουδούν στην πλατεία Συντάγματος, προετοιμάζουν θεατρικές παραστάσεις σε ιστορικούς χώρους και γενικά έχουν δημιουργήσει - σε μικρό βάθμό - μια πόλη - Πανεπιστημιούπολη. Το Ναύπλιο κινείται θετικά προς την κατεύθυνση της προβολής της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μέσα από την εκπαίδευση και πρέπει να συνεχίσει προς τα εκεί.
Πρόσφατα έκανα μια διαδρομή στην Αθήνα. Πήγα λοιπόν σα γνήσιος "Ναυπλιώτης" στην Πλάκα γιατί πνιγόμουν και έπρεπε να βλέπω την Ακρόπολη για να δώσω τα 3€ μου. Δεν έβλεπα σε κανέναν δίπλα μου αυτό το δέος ότι καθόμαστε σε έναν ιστορικό χώρο. Ότι εδώ φιλοσοφούσαν κάποτε και κάτι πρέπει να νιώθω και εγώ τώρα. Ότι κάτι πρέπει να δώσουμε και εμείς σ αυτό τον τόπο που μας δίνει τόσα πολλά. Μπορεί να καταντάω ρομαντικός ή να έχω μια εξιδανικευμένη εικόνα μας στην παρούσα οικονομική και κοινωνική συγκυρία αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε. Και σ΄ αυτά να βασιστούμε.
Πρέπει η Ευρώπη να γνωρίσει αυτή την πλευρά μας και είναι κρίμα που δεν την γνωρίζει. Πολύ κρίμα. Επίσης πρέπει να συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση με τα ιδρύματα σε όλη τη χώρα. Να νιώθει τυχερός ο φοιτητής που έρχεται μέσω 6μηνων προγραμμάτων σε ένα Ελληνικό ίδρυμα και να μας φύγει λίγο αυτή η νοοτροπία "θεοποίησης" γνωστών ξένων ιδρυμάτων. Δεν παραβλέπω τη δουλειά που γίνεται εκεί απλά δε μπορώ να δεχθώ οτι έχουμε όλες τις συνθήκες εδώ και δεν τις αξιοποιούμε στο έπακρο... Ας αφήσουμε για λίγο τους εγωισμούς μας στην άκρη και ας κάνουμε ότι πρέπει. Και μετά να τους "την πούμε". Αν θέλουμε. Γιατί αν κάνουμε ότι πρέπει απλά θα έχουμε αλλάξει νοοτροπία και δε θα κοιτάμε 2.000 χρόνια πίσω σκεπτόμενοι ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου